Σε αυτό το σπίτι στη Βαλένθια, σχεδιασμένο από τους αρχιτέκτονες του στούντιο Fran Silvestre Navarro, κύριος στόχος ήταν η μεγιστοποίηση της ευρυχωρίας.
Για να επιτευχθεί αυτό εφάρμοσαν δύο στρατηγικές: τη μεγαλύτερη απελευθέρωση του κεντρικού χώρου, κάτι που θα επιτρέπει τους ιδιοκτήτες να αντιλαμβάνονται το ύψος και τον όγκο του χώρου σαν κάτι το ανυπολόγιστο και δημιουργώντας μια περίμετρο που καταστεί το εξωτερικό σαν συνέχεια του εσωτερικού, όπου τα όρια της στέγασης γίνονται σχεδόν ανύπαρκτα.
Το ίδιο ανύπαρκτα επιθυμούν να γίνουν και τα λιγοστά έπιπλα, τα οποία περιορίζονται μόνο στα απολύτως απαραίτητα, σαν να θέλουν να υπενθυμίσουν ποιος είναι ο πραγματικός μινιμαλισμός και όχι οι άπειρες παραφράσεις του που βλέπουμε σε πάρα πολλά σύγχρονα σπίτια.
Το λευκό, λιτό και αυτάρκες μοιάζει με άγευστο, είναι όμως ένα αστικό σπίτι που στέκεται πάνω από τη βουή της πόλης και σε τελική ανάγνωση είναι μια όαση ηρεμίας, καθαρότητας και σαφήνειας που διαγράφεται από τις απλές γραμμές του, τις ευθείες που μοιάζουν να μη τελειώνουν πουθενά και να απαλύνουν τον ταραγμένο νου από τα μύρια προβλήματα της αστικής ζωής.
Φωτογραφίες: Fernando Alda