Ο Jean-Paul Lubliner μπορεί να περηφανεύεται ότι έκανε ένα σπίτι καλλιτεχνικό έργο, ένα επίτευγμα όμως που δεν σταματάει μόνο σε αυτόν τον χαρακτηρισμό καθώς πέρα από την καλλιτεχνική διάσταση του εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα και σε άλλους τομείς όπως την αρχιτεκτονική, τον σχεδιασμό, την τεχνολογία και την οικολογία.
Αυτός ο πολυτελής χώρος, στην καρδιά της Μονμάρτη στο Παρίσι, είναι κατανεμημένος σε τρεις ορόφους και χρησιμοποιεί τις πλέον σύγχρονες τεχνολογίες και τα πιο trendy υλικά, συστήματα και συστατικά. Το σύνολο του κτιρίου έχει αποκατασταθεί απαιτώντας 3 χρόνια δουλειά.
Η γυάλινες επιφάνειές του, τόσο στα παράθυρα όσο και στο δάπεδο, δικαιολογούν την ονομασία του και φέρνει κοντά του τον ουρανό ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μιας εντυπωσιακής εσωτερικής σκάλας, της οποία ο άξονας έχει μια ελαφριά κλίση, και τα σκαλοπάτια της είναι γυάλινα, η ιδιαιτερότητα της όμως δεν σταματάει εκεί, τα σκαλοπάτια της διαθέτουν φώτα τα οποία είναι συνδεμένα με αισθητήρες πίεσης και ανάβουν όταν κάποιος πατάει πάνω τους.
Το δάπεδο είναι στρωμένο με Corian και μέσα του περνάνε γραμμές με LED φωτισμό, το σύστημα αυτό τροφοδοτείται με ενέργεια από εξωτερικούς ηλιακούς συλλέκτες καθιστώντας το εντελώς αυτόνομο από το όλο ηλεκτρικό σύστημα του σπιτιού.
Στην κουζίνα υπάρχει ο μπάγκος επίσης με Corian, όπως και οι θερμοσυσσωρευτές κάτω από τα παράθυρα.
Στον πιο πάνω όροφο, εκεί που ο ανελκυστήρας σταματάει, σε υποδέχεται ένας χώρος με ύφος «Pop Art» που είναι και το καλλιτεχνικό ρεύμα που το διαμέρισμα αυτό έχει τις περισσότερες επιρροές. Είναι το σαλόνι που κυριολεκτικά μοιάζει να κρέμεται πάνω από το Παρίσι και αυτό δεν συμβαίνει μόνο λόγω του ύψος του, αλλά επειδή το γυάλινο δάπεδο μαζί με το μεγάλο παράθυρο είναι σαν να εξωθούν τον χώρο εκτός του σώματος του οικοδομήματος. Άλλα επιπλέον στοιχεία σε αυτό τον όροφο είναι η μετατροπή της τζαμαρίας σε επιφάνεια προβολής ταινιών με ένα σύστημα που είναι από τα πιο εξελιγμένα (αν ψάχνετε ηχεία δεν θα τα δείτε γιατί είναι διαφανή). Επίσης μια ξεχωριστή νότα δίνει και το κρεμαστό φυτό πάνω από το γραφείο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το φυτό πάνω από το συγκεκριμένο γραφείο μου κάνει την πιο φουτουριστική εικόνα μέσα σε αυτό το σπίτι. ίσως γιατί φαίνεται σαν να έχει κληθεί σε μια μελλοντική εποχή για να επισημάνει αυτό που υπήρχε κάποτε.
Στον τρίτο όροφο η πορεία προς τον ουρανό συνεχίζεται με το χαμάμ που έχει γυάλινο δάπεδο με θέα στον κάτω όροφο. Η καμπίνα είναι και αυτή από τζάμια μόνο που μόλις ανάψει το φως μέσα γίνεται αυτόματα αδιαφανές. Αυτό όμως που κλέβει τις εντυπώσεις είναι το γλυπτό (πάλι της Pop Art) του Tony Selgi και αντιπροσωπεύει τρία στήθη τα οποία είναι αποθηκευτικός χώρος για τα άπλυτα, όπου μέσω μιας εσωτερικής σωλήνας οδηγούνται στο πλυντήριο.
Αλλά γιατί αποκαλεί ο σχεδιαστής του αυτό το σπίτι «βιο-επικοινωνιακό;». απλά επειδή χρησιμοποιεί τις δυνατότητες και τις ιδιαιτερότητες της ημέρας και της εποχής όντας εφοδιασμένο με πληθώρα συστημάτων αυτοματισμού που διαχειρίζονται το σπίτι ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες, για παράδειγμα η θέση των κουρτινών αλλάζει σύμφωνα με το πώς το πιάνει ο ήλιος. Επίσης τα παράθυρα στην ταράτσα ανοίγουν αυτόματα όταν ο χώρος χρειάζεται φρέσκο αέρα. Το βρόχινο νερό συλλέγεται για να χρησιμοποιηθεί στις τουαλέτες και για το πότισμα των κήπων.
Η βεράντα στον τελευταίο όροφο προσφέρει πανοραμική θέα 360ο στο Παρίσι.
[…] δει από αυτούς τα πιο τεχνολογικά σπίτια, όπως το «Starway to Heaven». Η τεχνολογία υπάρχει παντού, αν και δεν είναι ορατή. […]